Mijn leven met een alcoholist is begonnen toen mijn mama een relatie begon met vriend nummer zoveel. In het begin leefden we allen gelukkig samen, zoals meestal in het begin. Ik ging net naar het vierde leerjaar en kon het goed met hem vinden. Mijn zus en broer speelden niet altijd met me en de alcoholist deed dit regelmatig.

Zo zorgde hij voor een hoge score op mijn gameboy, waarna ik weken zoet was om deze te verbreken.

Na enkele maanden kwam de eerste hoogoplopende ruzie. De alcoholist had, bij mijn weten voor het eerst, te diep in het glas gekeken. Hoe meer en hoe vaker hij dronk, hoe vaker de ruzies. Ons mama had al vrij snel door hoe ze er enigszins voor kon zorgen dat wij, en dan vooral ik, er niet al te veel van zagen. Het waren namelijk geen alledaagse ruzies, maar ruzies met zwaar emotioneel en vooral ook veel fysiek geweld. 

Binnen de kortste tijd was gelukkig samen zijn er niet meer bij. Alles in ons leven draaide rond de alcoholist. Wat konden we wel of niet zeggen, hoeveel had hij al op? Mijn mama kwam bijna niet meer buiten, terwijl mijn zus niet vaak genoeg buiten kon zijn. Tussen haar en de alcoholist heeft het nooit geklikt. Ze heeft ook vaak mee in de klappen gedeeld, fysiek, maar vooral emotioneel. Op haar 17 is ze bij onze grootouders gaan wonen.

Mijn broer zat ofwel bij vrienden ofwel achter zijn pc op zijn kamer. En ik? Ik zat, geloof ik, ook hoofdzakelijk op mijn kamer ofwel in de tuin bij de honden.

Na vier jaar hebben we de alcoholist uiteindelijk buiten gekregen, vooral dankzij de uitzonderlijke moed van ons mama.

Ik leefde niet meer samen met een alcoholist. Happy ending? Nee, niet bepaald. De alcoholist woonde niet meer bij mij in huis, maar hij woonde nog steeds in mijn hoofd. Wat deed hij daar? Hij zorgde ervoor dat ik aan die periode met hem bleef denken. Hij zorgde ervoor dat mijn angsten van tijdens die periode omgezet werden in trauma’s, zodat ik bang was voor 1001 dingen. 

2 jaar nadat hij uit ons huis verdween, kwam Alateen in mijn leven, dankzij een info-dag op school. Die dag gaf opnieuw een heel andere wending aan mijn leven. Hoe meer ik naar vergaderingen ging, hoe sterker ik werd. Hoe sterker ik werd, hoe meer ik de alcoholist uit mijn hoofd kreeg. Stilaan beheersten de trauma’s niet meer gans mijn leven, maar kon ik ze een plaats geven. Stilaan begreep ik ook hoe diép die trauma’s zaten. Het was niét normaal als kind om bij elke ambulance te denken dat je mama erin zou liggen, dat een politieman je mee naar het bureau zou vragen voor ondervraging of dat een man met grijs haar je al de stuipen op het lijf kon jagen. 

Samen met mijn trauma’s verdween ook mijn haat voor de alcoholist. Ik was hem namelijk gaan zien als een door- en doorslecht flesje bier. Niets had hij ooit goed gedaan en alles was slecht. In mijn gedachten was hij nog iets groter dan in het echt en waren zijn gelaatstrekken nog wat scherper. In Alateen leerde ik, weliswaar na enige tijd, om terug zijn goede kanten te zien. De spelletjes die hij altijd met me speelde, de overheerlijke aardappelpuree die hij kon maken, hoe goed hij met onze honden om kon gaan.

Hij is geen slecht mens, hij is een geweldige mens. De alcohol is de boosdoener, de alcohol is degene die ik heb gehaat. De alcohol veranderde hem in een ander mens. Ik kan hem nu zien als de man die hij is als hij niet gedronken heeft, de man die hij écht is. Ik hoop dat hij ooit de kracht zal vinden om te stoppen met drinken, zodat hij voor altijd de man kan zijn die hij zou moeten zijn. Een liefhebbende, vredelievende man. 

Na 5 jaar bij Alateen zijn mijn trauma’s weg, mijn haat is weg en mijn geluk en levensvreugde zijn weer helemaal zoals het zou moeten zijn. Op regelmatige basis word ik eraan herinnerd vanwaar ik kom.

Op een keer zit ik op een bus waar een passagier verbaal agressief wordt, waarna hij op zijn plaats gezet wordt door de buschauffeur. Op zo’n moment gaan er alarmbelletjes af. “Haal me hier weg” is dan mijn eerste gedacht, mijn tweede is dan “a.u.b., laat er niets gebeuren”. Zodra het gevaar geweken is, voel ik gewoon dat het mijn hogere macht is die me laat weten vanwaar ik kom, naar waar ik wil. Dan weet ik weer hoe trots ik mag zijn op mezelf én weet ik ook dat ik er nog niet ben.

Ik zal mij altijd minder goed voelen in situaties zoals hierboven, ook als ze niet aan drank zijn gekoppeld, maar het is de manier waarop ik ermee omga die bepalend is voor mijn verdere gevoel. Als ik eraan blijf denken en erover blijf piekeren, dan zal er niets veranderen.

Als vrienden op een feestje dronken zijn, kan ik gaan piekeren: "Wat als er iemand agressief wordt? Wat als ze mij gaan lastig vallen?  Wat als ik het niet aankan en naar buiten loop? Wat als ze dan achter me aangaan?... ". Als ik zo denk, dan maak ik mezelf gek, dan krijg ik gewoon een paniekaanval. Maar er is een andere manier om ermee om te gaan. Een manier die veel inspanning vereist, moed, kracht en wijsheid. Een manier die je, als je je beste beentje voorzet, enorm veel teruggeeft. Een manier die je op alles in je leven kan toepassen en een manier die je werkelijk gelukkig kan maken. Welke manier kan je dit alles geven? De manier van Alateen!