Ik was 12 jaar oud toen er bij ons thuis werd aangekondigd dat mijn papa naar AA ging. Ik schrok hier enorm van! Ik wist dat mijn papa elke avond wel een aantal glaasjes wijn dronk en dat hij regelmatig een pintje lustte op het werk, maar hij werkt in de bouwsector, wie doet dat daar niet?

Maar week na week begon zijn gedrag tegenover ons te veranderen. En week na week begon ik te beseffen dat zijn gedrag voordien niet normaal was. Het was niet normaal dat hij elke dag tegen ons aan het roepen was, zo’n lastige kinderen waren we echt niet. Het was niet normaal dat hij vaak pas tegen de middag uit zijn bed kwam. Het was niet normaal dat zijn handen ons zo hard raakten.

Een jaar nadat hij voor het eerst naar AA ging, vertelde hij me over Alateen. Ik dacht toen dat ik het niet nodig had, mijn papa was toch al gestopt met drinken en het ging toch beter. Hij heeft er dan ook nooit op aangedrongen, maar liet het wel regelmatig eens vallen. Ik heb toen besloten toch maar eens te gaan luisteren naar wat ze te vertellen hadden.

Na de eerste avond bleek al dat het niet zo goed met me ging als ik dacht. We spraken er niet alleen over de alcoholist, ook over onszelf. Natuurlijk was alcoholisme een belangrijk gespreksonderwerp, maar ook andere onderwerpen gingen we niet uit de weg. Als ik eens een keer wilde luisteren in plaats van spreken, ging dat. Als ik mijn hart wilde luchten, ging dat. Ik kon mijn verdriet en geluk delen bij Alateen. En dat was wat ik nodig had.

Nu 8 jaar later ken ik geluk. Ik heb zoals iedereen momenten dat het tegenzit, dat is het leven, maar ik kan nu ook leven met mijn tegenslagen en ik kom hier sterker uit en dat is het belangrijkste.