Al-Anon
Voor familie en vrienden van alcoholisten
Telefoon: 03/218.50.56
Mail: info@al-anonvl.be
Al-Anon Familiegroepen vzw
Helenalei 24 (glv)
2018 Antwerpen
Geschonden vertrouwen!
Ik ben een weduwe, weduwe van iemand die leed aan alcoholisme.
Eigenlijk, als ik nu terugkijk op de laatste jaren van mijn huwelijk, was er ineens een derde partner bij… de alcoholist. En eigenlijk : niet INEENS.
Het is een proces geweest van jaren. Beetje bij beetje nam de alcoholist een vaste plaats in - in onze partnerrelatie - in ons gezin - in ons leven.
Bijna onopvallend
Pas toen hij elke dag aanwezig was begon het echt te storen. Na woelige tijden, waarin de alcoholist extreem veel op bezoek was besloten mijn man en ik dat er in ons leven geen plaats was voor de alcoholist. We zetten hem (figuurlijk) en zijn bier (letterlijk) buiten. Met behulp van de AA (over Al-Anon wist ikzelf toen nog niks) lukte het mijn man om die vervelende alcoholist te bevechten. Helaas, hij bleef maar 6 maanden weg. Hij kwam terug, deze keer met volle kracht.
Ik zag de jaren daarna (na het hervallen) steeds meer de alcoholist en steeds minder mijn man. Ik zag hoe de alcohol het lichaam een het brein van mijn man vernietigde. Mijn man zag het niet. Kon of wou het niet zien(dit dilemma bedrukt me nog steeds) en werd beste maatje met de alcoholist.
Door zijn diepe liefde, groot verantwoordelijkheidsgevoel en plichtsbesef bleef de situatie thuis nog leefbaar voor ons allemaal.
Wel voelde ik duidelijk dat de persoonlijkheid van mijn man veranderde. Mijn actieve, goedlachse en gezonde partner werd een passieve, depressieve, zieke man, die trouwens zelden ladderzat was en het huishouden perfect runde. Ik zag hem zieker en zieker worden. Mijn angst om zijn gezondheid werd ons gespreksonderwerp van de dag. De ziekte ‘alcoholisme’ verblinde zijn inschattingsvermogen en overtuigde hem : “ Ik ben niet ziek, ik heb geen probleem, ik mag toch wel drinken zeker?!”
Ik heb ALLES geprobeerd in die jaren : praten, begrijpen, helpen, verzwijgen, liegen, confronteren, ruzie maken, weggaan, dwingen, beloven en zelfs tot mijn schaamte : meedrinken.
Tenslotte vroeg hij me 1 ding : “ laat me gerust, het is MIJN LEVEN, MIJN KEUZE”
Dat deed pijn … maar ik hield van hem. Ik bleef aan zijn zijde staan en probeerde een zinvol leven naast de alcoholist op te bouwen, mét mijn man en onze kinderen. Ik bouwde een sociaal netwerk op rondom me en voelde me goed in dat deel van mijn leven. Nam wél veel verantwoordelijkheden op me … . De zorgen, de angsten om de aanwezigheid van de alcoholist slorpten veel energie op.
Maar nog eens, de alcohol vernietigde de mooie ziel van mijn man niet en er was nóóit agressie en geweld! Wat de situatie ver weg hield van zwart-wit… en me achterliet in een ‘grijze’ onduidelijkheid. Eigenlijk liet ik toen al een beetje los : de alcoholist, niet mijn man.
Ik zag toen waarschijnlijk al, voor een deel in, dat ik machteloos was; dat het zijn keuze was of beter : de keuze van de ziekte… niet meer van hem.
Op een avond werd mijn man zeer ziek. Hij braakte, maar wilde niet naar de dokter (“het zal morgen wel beter gaan”) Naar de dokter gaan deed hij al jaren niet meer… ik denk dat het was uit angst of uit schaamte.
Hij kroop in zijn bed. En daar vond ik hem later, ik heb de ambulance gebeld. Hij werd te plaatse gereanimeerd en dan naar het ziekenhuis gebracht, maar daar is hij overleden.
In dit rouwproces heb ik Al-Anon gevonden. Op zoek naar antwoorden probeer ik te leven en verder te gaan. Dat lukt soms, soms ook niet. Alles is dubbel : ik voel me schuldig… omdat ik hem niet heb kunnen redden, al heb ik alles geprobeerd. Ik voel me ook rustig en soms opgelucht omdat de zorgen, de angst om zijn gezondheid niet meer mijn leven beheersen.
En als ik me dan rustig voel, dan komt de schuld weer om het hoekje piepen : “Hoe durf je, je rustig voelen?! Je man is dood…”
Zoals ik als schreef : ALLES IS DUBBEL. Ik mis mijn man maar ik mis de alcoholist niet.
Enkele jaren geleden schreef ik (wanhopig als ik was) een brief naar hem, hopend op inzicht van zijn kant. Ik weet niet eens of hij de brief gelezen heeft… . Mijn woorden waren :” Ik ben bang om alleen te komen staan want wat je doet is ongezond. Je zegt Mijn keuze! Maar wat zijn de kinderen en ik dan waard?! Wij kiezen niet om wees en weduwe te worden…!”
Maar ik ben het nu wel : weduwe
En in feite.. werd ik jaren geleden al de (onbestorven) weduwe toen de alcoholist mijn man doodde.
Dank U.