Het zal je maar eens overkomen!

Op een dag besluiten twee mensen om met elkaar verder door het leven te gaan. Liefde is de drijfveer van de verbintenis. Alles wordt door de spreekwoordelijke roze bril gezien, elk kwijt zich van zijn taak en stilaan ontstaan gewoontes. Zo overkwam het ons ook. Meer werk, meer ontspanning, meer willen. Maar dat vergde veel van een mens. Soms zoveel dat er middelen aan te pas kwamen die we eigenlijk zelf niet wilden. De communicatie viel voor een deel of volledig weg, we kenden elkaar niet meer zo goed. De ene zag de oplossing in meer werken, meer dit, meer dat en de andere in medicatie of in het nuttigen van alcoholische drank.

Stilaan kwam er een gewoonte in deze manier van leven. Het sluipende gif kwam en overwon. Afhankelijkheid begon te regeren. Er kwam een nood aan, het ging niet meer zonder. Zoals het merendeel van de mensen wist de gebruiker dat het fout was, maar de drang was zó groot. Ontkenning was de schijnbare oplossing. Anderen zagen spoken. De leugen was nog de verhoopte redding om uit het moeras te komen.

We gingen mee in de ontkenning en de leugens, want de alcoholist hadden we lief en wilden we redden. Stilaan echter spoelde de alcohol de grond onder onze voeten weg. We werden stuurloos en ziek. Ons leven was enkel nog een leven in dienst van. We kregen altijd de schuld. Hadden we maar … dan was er nooit een alcoholprobleem geweest, en nu maar plooien en buigen om het gebruik te stoppen. De alcoholist is een ziek mens maar de familieleden zijn eveneens ziek.  Slecht slapen, geen rust of ontspanning en na enige tijd zelf bij de huisarts belanden en dan maar een of meer pilletjes nemen in de hoop dat we zo zullen overleven.

Er bestaan andere middelen om te overleven, neen, om terug te leven. In de tijd had je eigenlijk een dosis geluk nodig om de oplossing te vinden, want internet was er nog maar op heel kleine schaal. Dat AA bestond, dat wist om zo te zeggen het kleinste kind, maar dat er ook hulp was voor de naasten, neen die informatie was moeilijk te vinden. Toch had ik geluk. Ik kwam het bestaan te weten van zelfhulpgroepen voor mensen die leven met een alcoholist.  De groepering heette Al-Anon.

Ik wilde terug levenn dus maakte ik een afspraak met een contactpersoon van Al-Anon in mijn provincie. Na een tijdje gesproken te hebben met die persoon moest het moeilijkste komen, namelijk het besluit nemen om mijn leven terug op de rails te zetten en te kunnen verder leven met of naast, maar niet zonder de alcoholist. De eerste vergadering is altijd een afwegen van de mogelijkheden, wil ik iets doen aan mijn verder leven of het bij het oude laten. Dat laatste was eigenlijk zinloos want ik wilde opnieuw leven. Door regelmatig naar de vergadering te gaan bij deze gelijkgestemden en eerlijk aan mijn programma te werken, is mijn leven opnieuw een leven geworden. Door met mijn partner te communiceren, is er een verandering opgetreden in ons  beider leven. Mijn leven terug opnemen, kan ik nu dankzij Al-Anon, zelfs al sta ik er thuis alleen voor, maar als de ene naar AA en de andere naar Al-Anon gaat, komt dat ten goede aan allebei. Leven is opnieuw leven.